Het is niet de eerste oud-leerling die een boek publiceert, maar het is wel de eerste die het zo persoonlijk heeft gemaakt. Kato Marynissen, intussen twee jaar weg van de school, heeft namelijk een boek geschreven over haar eetstoornis en hoe ze daarmee geworsteld heeft en nog steeds elke dag worstelt.

Het is een ongelofelijk positief boek geworden, mét verschillende bijdrages van leerkrachten van het KAM.

Wij contacteerden Kato uiteraard en konden haar strikken voor een kort interview.

Stel jezelf even kort voor

Ik ben Kato en ik ben nu al twee jaar afgestudeerd van ’t KAM (of moet ik inmiddels ’t AM zeggen?). Momenteel studeer ik verpleegkunde, maar toen ik hier op de schoolbanken zat, was dat Grieks-Latijn.

Een boek?

Ja, ik ben het afgelopen jaar bezig geweest met het schrijven van een boek. Eigenlijk is het een beetje een inkijk in wat ik al heb meegemaakt in mijn leven. Het accent ligt voornamelijk op de laatste drie jaar, omdat ik hierin een eetstoornis heb ontwikkeld en in een diepe put heb gezeten. Hier ga ik dus dieper op in om dit onderwerp bespreekbaar te maken. Naar mijn gevoel is er nog een groot taboe als het gaat over eetstoornissen of mentale stoornissen in het algemeen. Ik schrijf dit boek daarom met verschillende intenties. Allereerst geef ik aan de hand van verschillende thema’s en dagboekfragmenten weer hoe ik me voelde tijdens mijn opname op de afdeling eetstoornissen in het ziekenhuis. Wat is een eetstoornis, hoe komt het tot stand en welke impact heeft deze mentale ziekte op het leven van een twintigjarige vrouw? Deze vragen probeer ik in dit boek te beantwoorden door mijn ervaring te delen, logenoten en therapeuten aan het woord te aten en ook mijn vrienden en familie te laten getuigen hoe zij deze ingrijpende situatie hebben ervaren. Daarnaast wil ik vooral anderen motiveren in hun herstelproces om stappen te zetten naar het liever worden voor zichzelf.

 Wanneer heb je voor het eerst de eetstoornis ervaren? Hoe uitte zich dat?

In januari van het zesde middelbaar begon ik impulsief met diëten. Eigenlijk is alles vanaf die beslissing als een sneltrein gelopen. Mijn focus op voeding en bewegen werd groter met de dag en ook mijn gewicht daalde steeds meer. Naast deze lichamelijke symptomen begon ik me ook te isoleren van mijn omgeving en ik raakte mezelf kwijt. Ik was niet meer wie ik was en ik liep heel ongelukkig rond.

Had dit een invloed op je school?

Zeker. Ik ben enorm perfectionistisch en legde de lat voor mezelf telkens torenhoog. Elke toets of spreekoefening was voor mij de hel. Ik was zo bang om iets verkeerds te doen. Bang dat anderen me hiervoor zouden afkeuren. Die onzekerheid kon ik kwijt in mijn eetstoornis. Ik heb het laatste jaar hier op school niet meegemaakt zoals ik dat graag gewild had. De vrolijke Kato was weg, dus echt genieten van bijvoorbeeld de Italiëreis, de uitvaart of de proclamatie heb ik niet gedaan. Hier heb ik enorm veel spijt van, maar ik weet ook dat ik hier nu niets meer aan kan veranderen.

Wanneer heb je besloten er iets aan te doen en hoe heb je dat aangepakt?

Het was eigenlijk mijn mama die de eerste echte stap heeft gezet in de richting van professionele hulpverlening. Ik ging al enkele maanden naar een diëtist, maar zij was niet gespecialiseerd in eetstoornissen en had geen idee dat er dus meer aan de hand was. Ik kreeg regelmatig enkele opmerkingen van vrienden of soms zelfs van leerkrachten hier op school, maar die lachte ik weg. Toen ik terugkwam van reis met een vriendin, net voor ik zou starten aan de hogeschool, vond ze dat ik er echt erg aan toe was. Zo hebben we samen een afspraak gemaakt op de psychiatrie van het UZ Gent waar ik ongeveer twee maand later in opname ben gegaan. In totaal bracht ik er acht maanden door, dus dat is wel een hele tijd.

Vormen eetstoornissen een groot probleem in onze maatschappij?

Voor ik zelf geconfronteerd ben geweest met een eetstoornis, was ik maar weinig op de hoogte van deze problematiek. Ik kende wel enkele meisjes die hier mee worstelden, maar het bleef een ver-van-mijn-bed show. Nu ik hier zelf al bijna drie jaar mee worstel, besef ik des te meer hoeveel mensen hier mee kunnen kampen. Een eetstoornis is niet altijd zichtbaar. Het is een mentale ziekte die je belemmert in het lief zijn voor jezelf, op al zijn manieren. Door het uitbrengen van mijn boek hoop ik dat dit onderwerp meer bespreekbaar wordt en dat we samen, als maatschappij, meer kunnen inzetten op het mentale welzijn van jongeren en volwassenen. 

Moet je er nu zelf nog altijd aan werken, of ben je ervan verlost?

Voor mij blijft het een dagelijks gevecht, maar ik kan het al niet meer vergelijken met een jaar of twee jaar geleden. Ik heb al grote stappen gezet, maar ik besef ook dat er nog een hele hoop zijn die ik moet zetten. Gelukkig word ik hier professioneel voor opgevolgd en begeleid. De motivatie om van mijn eetproblematiek af te geraken is er, nu is het enkel nog durven, doen en vertrouwen op mezelf dat alles goed komt.

Hoe kijk je terug op je schooltijd hier?

Eigenlijk heel erg positief! Ik ben hier altijd ongelooflijk graag naar school gegaan, ondanks dat het laatste jaar niet evident was. ’t KAM voelde voor mij als een veilige plaats waar ik veel mooie momenten heb beleefd, veel heb gelachen en prachtige personen heb leren kennen. Het is fijn om nu, door onder andere het uitbrengen van een boek, terug in contact te komen met sommige leerkrachten. Meneer Brennan en mevrouw Everaert hebben zelfs een getuigenis geschreven voor in mijn boek en mevrouw Pauwels en meneer Uyttenhove hebben mijn manuscript nagelezen. Teamwork makes the dream work!

Waar kunnen we het boek bestellen?

Een mailtje naar liefsik@outlook.com of via de site van de uitgeverij http://www.partizaan.be/boeken-online/verschijnt-eind-oktober-2020-liefs-ik.html?fbclid=IwAR3-8RDzIBkSiDwMrKnURBF0jzCk_VXvXQpCNN8DDAG6u4XsDHQ5V41PXvM

Het boek is sinds gisteren verkrijgbaar en ligt vanaf vrijdag in de Standaard Boekhandel maar is ook online te vinden via andere kanalen. Je kan natuurlijk gewoon bij Kato zelf bestellen, zoals ze aangaf in het interview.

We wensen haar alle succes met haar boek, maar vooral ook met het gevecht tegen haar eetstoornis. En geef toe: ze straalt!