Een eetstoornis behoort tot een van de zogenaamde 'taboeonderwerpen'.  De twee bekendste eetstoornissen anorexie en boulimie zijn levensbedreigende aandoeningen. De meeste sterfgevallen bij anorexia zijn te wijten aan zelfdoding. Een andere belangrijke doodsoorzaak zijn hartstoornissen die veroorzaakt worden door de tekorten die het lichaam oploopt door het vele braken. (Geestelijk Gezond Vlaanderen)

Geobsedeerd met eten bezig zijn

Mensen met een eetstoornis zijn op een geobsedeerde manier bezig met eten, lezen we op de website van Geestelijk Gezond Vlaanderen. Hun zelfwaardegevoel hangt sterk samen met hoe ze hun eetgedrag al dan niet kunnen beheersen.

Rond dit thema bestaan nog heel wat taboes. Kato Marynissen (20) mag zich een ervaringsdeskundige noemen. Ze schreef er het openhartige boek 'Liefs, ik' over en beantwoordt graag onze vragen.

Isoleren

Kan je jezelf kort even voorstellen?

Mijn naam is Kato Marynissen en ik ben 20 jaar. Ik woon samen met mijn ouders en zus in Mariakerke en ik studeer verpleegkunde.

 Wanneer heb je voor het eerst de eetstoornis ervaren? Hoe uitte zich dat?

In januari 2018 begon ik impulsief met diëten. Eigenlijk is alles vanaf die beslissing als een sneltrein gelopen en belandde ik in de armen van een eetstoornis. Mijn focus op voeding en bewegen werd groter met de dag en ook mijn gewicht daalde steeds meer. Naast deze lichamelijke symptomen begon ik me ook te isoleren van mijn omgeving en ik raakte mezelf kwijt. Ik was niet meer wie ik was en ik liep heel ongelukkig rond.

Zwaar voor de vrienden en familie

Wat was de impact op je omgeving?

Voor mijn vrienden en familie was dit een heel zware periode. De Kato die ze altijd hadden gekend, was er niet meer en ze zaten met de handen in het haar hoe ze haar terug konden krijgen. Het is ook helemaal niet vanzelfsprekend om met iemand die lijdt aan een eetstoornis om te gaan. Ze vroegen zich af wat ze wel nog aan me mochten zeggen of welke onderwerpen ze beter zouden vermijden.

 Wanneer heb je besloten er iets aan te doen en hoe heb je dat aangepakt? Was dat moeilijk?

Het was eigenlijk mijn mama die de eerste echte stap heeft gezet in de richting van professionele hulpverlening. Ik ging al enkele maanden naar een diëtist, maar zij was niet gespecialiseerd in eetstoornissen en had geen idee dat er dus meer aan de hand was. Toen ik terugkwam van een reis naar Griekenland met een vriendin, vond ze dat ik er echt erg aan toe was. Zo hebben we samen een afspraak gemaakt op de psychiatrie van het UZ Gent waar ik ongeveer 2 maand later in opname ben gegaan. Voor mij betekende hulp zoeken als opgeven. Een eetstoornis wil dat je steeds tot het uiterste gaat, maar door de controle uit handen te geven, ben je daar niet meer toe in staat.

Nog te weinig bekend

Vormen eetstoornissen een groot probleem in onze maatschappij? Ken je zelf nog mensen in je omgeving die er mee kampen?

Voor ik zelf geconfronteerd ben geweest met een eetstoornis, was ik maar weinig op de hoogte van deze problematiek. Ik kende wel enkele meisjes die hier mee worstelden, maar het bleef een ver van mijn bed show. Nu ik hier zelf al bijna 3 jaar mee worstel, besef ik des te meer hoeveel mensen hier mee kunnen kampen. Een eetstoornis is niet altijd zichtbaar. Het is een mentale ziekte die je belemmert in het lief zijn voor jezelf, op al zijn manieren.

 Zijn het enkel jongeren?

Het zijn zeker niet enkel jongeren die door deze ziekte worden getroffen en dit bespreek ik ook duidelijk in mijn boek. Het is een stoornis die ieder persoon, ongeacht leeftijd of geslacht, kan overkomen.

Weg met het taboe

 Waarom dit boek?

Naar mijn gevoel, hangt er nog een groot taboe als het gaat over eetstoornissen of mentale stoornissen in het algemeen. Ik schrijf dit boek daarom met verschillende intenties. Allereerst geef ik aan de hand van verschillende thema’s en dagboekfragmenten weer hoe ik me voelde tijdens mijn opname op de afdeling eetstoornissen in het ziekenhuis. Wat is een eetstoornis, hoe komt het tot stand en welke impact heeft deze mentale ziekte op het leven van een twintigjarige vrouw? Deze vragen probeer ik in dit boek te beantwoorden door mijn ervaring te delen, logenoten en therapeuten aan het woord te laten en ook mijn vrienden en familie te laten getuigen hoe zij deze ingrijpende situatie hebben ervaren. Daarnaast wil ik vooral anderen motiveren in hun herstelproces om stappen te zetten naar het liever worden voor zichzelf.

Wees mild en heb lief

Wat raad je mensen die zelf een eetstoornis of die iemand in hun omgeving met een eetstoornis hebben aan?

Luister, oordeel niet, wees mild, heb geduld en heb lief.
Ik denk dat dit de voornaamste zaken zijn, maar vergeet vooral jezelf niet. Het belangrijkste is dat je je best doet om die persoon zo goed mogelijk te begrijpen door bijvoorbeeld vragen te stellen. Verwacht niet van jezelf dat jij het probleem kan oplossen, je kan iemand pas helpen als die ook geholpen wil worden.

Het blijft een dagelijks gevecht

 Moet je er nu zelf nog altijd aan werken, of ben je ervan verlost?

Voor mij blijft het een dagelijks gevecht, maar ik kan het al niet meer vergelijken met een jaar, of 2 jaar geleden. Ik heb al grote stappen gezet, maar ik besef ook dat er nog een hele hoop zijn die ik moet zetten. De motivatie om van mijn eetproblematiek af te geraken is er, nu is het enkel nog durven, doen en vertrouwen op mezelf dat alles goed komt.