Er zijn nieuwe vogels ontdekt in de Bourgoyen: de Blauwe Wauwel, de Groene Knipeend en de Rosse Krulpatreel. Al snel blijken het geen echte vogels te zijn, maar bekende bewoners van het Gentse stadhuis . Zo begint een van de fijnere stukjes in Groot Gelijk, een nieuw boekje van Steven Everaert.

Met een lach en een traan beschrijft ‘boomer, burger en ondernemer’ – zoals Steven Everaert zichzelf bestempelt – al enkele jaren de actualiteit in Gent. ‘Groot Gelijk’ bundelt korte, spitante stukjes waarin de draak wordt gestoken met de “lokale politieke elite” en haar “steekvlampolitiek”. “Een probleem in Gent? We smijten er geld tegen aan! En dat wordt nooit meer opgevolgd.”

Inspiratie genoeg, zegt Everaert. Passeert allemaal de revue: statiegeld op sigarettenpeuken, het miljard euro schulden van de Stad, een verbod op suiker in tomatensoep, Pippi Langkous, het debat over dekolonisatie, het ‘groene gordijn’ van Filip Watteeuw en de algemene politieke correctheid.

“Ik woon hier zeer graag, maar als burger vraag ik me vaak af: waar zijn die mensen toch mee bezig? Schepen Sofie Bracke mocht niet naar Israël, maar Geely wordt met open armen ontvangen om te investeren in Volvo Cars. Wat dan met al die schendingen van de mensenrechten in China?”

Centrumbewoner

Everaert is de zaakvoerder van Victoir, een groothandel in bouwmaterialen in Wondelgem. Hij was een tijdlang actief bij Lijst ­Dedecker, maar vertrok daar in 2012. Als centrumbewoner maakt Everaert zich druk over wat hij “een Himalaya van het groot gelijk” noemt. “Die mannen staan zo hoog boven de grond, dat kan je niet geloven.”

Of hij zich dan afgeschreven voelt als Gentenaar? “Neen, totaal niet, maar ik ga ook geen pint drinken in Café Blond. (lacht) Schrijven blijft een hobby waarin ik me kan uitleven. En lachen is belangrijk, ook in moeilijke tijden zoals de coronacrisis. Je mag niet té veel serieux hebben. Of het geslaagd is, laat ik aan de lezers over. Maar ik heb me er zeer mee geamuseerd.”

Groot Gelijk is net verschenen bij Uitgeverij Partizaan