Kato over gevecht tegen eetstoornis: "De grootste misvatting die mensen hebben over een eetstoornis, is dat ze denken dat wij niet graag eten"

De Madammen

Foto: Unsplash

Door de coronacrisis voelen jongeren zich slecht in hun vel: er is geen structuur meer en het sociale leven valt stil. Sommige jongeren zijn ook bang. En bepaalde problemen kunnen dan worden uitvergroot: jongeren die het bijvoorbeeld al lastig hadden met hun eetgedrag, zijn nu meer vatbaar voor eetstoornissen.  

Kato Marynissen schreef een boek genaamd ‘Liefs, ik’ over haar eetstoornis. Zij begrijpt waarom jongeren het moeilijker hebben deze periode. "Ik denk dat je in deze tijden nog harder geconfronteerd wordt met jezelf, je zit thuis en je hebt meer tijd om na te denken. Als je al een probleem hebt, zoals een eetstoornis, dan kan dat alleen maar vergroten als je er nog meer over nadenkt of geconfronteerd wordt met bepaald zaken. Ik vind het moeilijk om te zeggen: daar, op dat punt is dat begonnen bij mij. Het is eigenlijk een combinatie van dingen die ik al heb meegemaakt in mijn leven. Het is bij mij drie jaar geleden begonnen. Ik heb kanker gehad. In de eerste jaren na mijn kankerperiode is dat niet iets waar ik echt actief mee bezig was, maar het moet toch in mijn hoofd aanwezig geweest zijn.”  

Misvatting over eetstoornis 

“Een eetstoornis is eigenlijk jezelf iets ontzeggen wat je graag doet. Dat is een grote misvatting dat mensen hebben over een eetstoornis: denken dat wij niet graag eten of het ons niet interesseert. Dat is juist wat ons het meeste interesseert, je doet het zo ontzettend graag dat je je het gaat ontzeggen. Het is een manier zoeken om jezelf te straffen. Door minder te eten of op je eten te letten", vertelt Kato. 

Competitieziekte 

“Mijn eetstoornis was bezig met vermageren, ikzelf minder. Je moet dat zien als twee verschillende dingen: je hebt Kato en je hebt eetstoornis Kato. Die was er veel mee bezig, die zei tegen mij van: minder, minder en dunner, dunner. Mijn ouders en vrienden hebben mij proberen helpen, maar als je dat zelf niet wil is dat moeilijk. Ik ben opgenomen geweest in het ziekenhuis voor ongeveer acht maanden. Daar is het beter gegaan. Het is eigenlijk een competitieziekte en je gaat je voortdurend vergelijken met andere mensen. Blijft dat nog in mijn hoofd zitten? Jazeker, dat is iets dat nog dagelijks aanwezig is maar het gaat beter.”  

Boek 'Liefs, ik' 

“Ik ben in dit boek begonnen met mijn dagboekfragmenten van tijdens de opname neer te schrijven en dan heb ik ook therapeuten en familie en vrienden aan het woord gelaten. Dat was wel confronterend om te zien hoe diep ik gezeten heb. Ik vind dat er nog een groot taboe hangt rond eetstoornissen en ik wil het onderwerp bespreekbaar maken en mensen helpen in hun herstelproces.”